Tranen...

Mensen.

Op straat, bij de bushalte en in de winkel.

In alle soorten en maten.

Lang, kort, dik, dun, mooi of lelijk.

De een op weg naar zijn werk, de ander naar school, lekker vrij of onderweg naar een afspraak.

Honderden kom je er tegen op een dag. De meesten loop je zo voorbij, sommigen vallen op en er zijn er maar weinig die je zelfs onthoudt.

Ze kwam me tegemoet fietsen. Rood behuild gezicht. In de ene hand haar telefoon, in de andere een sigaretje. Je grootste vrienden als je verdrietig bent. Een verbroken liefde, slecht nieuws of misschien iemand overleden? Wie zal het zeggen.

Haar tranen maakten dat ze me opviel en ik haar onthouden heb. Het verhaal achter het verdriet zal ik nooit kennen, maar hoop dat ze zich na het telefoongesprek en troostend sigaretje in ieder geval weer een beetje beter voelde.